Mucha domowa - Zwalczanie, Występowanie, Choroby

Mucha domowa (Musca domestica) - Zwalczanie, występowanie, choroby przenoszone przez muchy, czym są muchy domowe oraz sposoby na pozbycie się much. Ciekawostki o muchach domowych.

Mucha domowa (Musca domestica)

Żyjemy w świecie w którym jednym z najważniejszych gatunków zwierząt, zwierzęciem od którego zależą losy planety jest człowiek. Na sukcesie człowieka skorzystało też wiele innych zwierząt. Są wśród nich oczywiście zwierzęta domowe i hodowlane, ale do grupy zwierząt, które skorzystały na istnieniu człowieka należą też różne gatunki zwierząt synantropijnych czyli takich, które przystosowały się do życia w środowisku stworzonym lub przekształconym przez człowieka lub powiązanych z jego działalnością albo miejscem zamieszkania. Tego typu zwierząt jest wiele, a jednym z nich jest mucha domowa, która stała się stałym gościem w naszych domach. Muchy domowe nie są jednak gościem mile widzianym w naszych domach i jest tak nie bez powodu.

Mucha domowa - ciekawostki

Muchy przenoszą liczne choroby i hałasują latając. Posiadanie dużych ilości much w domu negatywnie wpływa na prestiż osób w nich mieszkających. W końcu jeśli wyobrażamy sobie zamożny dom to widzimy przed sobą miejsce w którym są najróżniejsze rzeczy takie jak basen czy luksusowe samochody, ale na pewno nie muchy. Muchy pojawią się nam przed oczami raczej wtedy, gdy będziemy mieli wyobrazić sobie biedę i to naprawdę skrajną. Jeśli zastanawiacie się czy tych kilka much w domu naprawdę tak silnie wpływa na to, jak jesteśmy odbierani przez innych zastanówmy się z jakim obrazem bardziej kojarzą nam się muchy. Czy jest to bogaty biznesmen z piękną żoną zajeżdżający swoim ferrari do luksusowej willi czy może niedożywione dziecko mieszkające w niezbyt zamożnym państwie otoczone przez stado much? Jeśli pomyślimy przez chwilę o tym jakie odczucia wywołują w nas muchy uzyskamy też odpowiedź jaki wpływ na opinię o nas wśród innych ludzi mają one jeśli występują w naszym domu. I nie ulega wątpliwości, że wpływ ten będzie wyjątkowo negatywny dlatego jeśli chcemy zrobić na swoich gościach pozytywne wrażenie to możemy być pewni, ze muchy nie zrobią na nich pozytywnego wrażenia.

Czym są muchy domowe? 

Muchy domowe wyjątkowo dobrze przystosowały się do życia w pobliżu ludzkich siedzib i są w naszych domach niezwykle wręcz częstym widokiem. Również człowiekowi muchy zawdzięczają swój niezwykle szeroki zakres występowania. Do wielu miejsc w których można je znaleźć muchy dotarły wyłącznie dzięki człowiekowi. Ale czym właściwie są muchy? Muchy są owadami zaliczanymi do rzędu muchówek, rodziny muchowatych i rodzaju musca. Muchy to zwierzęta synantropijne.

Występują najczęściej w pobliżu ludzkich siedzib, ale można je znaleźć nawet w odległości kilku kilometrów od nich. Zimę muchy przeżywają zahibernowane w narożach pomieszczeń, na sufitach, w piwnicach i stodołach. Zimę przeżywają tylko bardzo nieliczne osobniki much domowych. 

Dzięki szybkiemu rozwojowi niewielka ilość much, które przeżyły zimę może szybko rozwinąć się w populację o ogromnych rozmiarach. 

Morfologia much domowych

Osobniki dorosłe muchy domowej mają zazwyczaj pomiędzy 8 a 11 milimetrów długości. Rozpiętość ich skrzydeł wacha się od 13 do 15 milimetrów. Muchy domowe są matowe lub szare. Głowa muchy jest duża w stosunku do wielkości jej ciała. Znajdują się na niej duże, złożone oczy pomiędzy którymi znajduje się para spełniających rolę receptora zapachów czułek. Poniżej czułek muchy domowej znajduje się spiralnie zwinięty aparat gębowy, który zakończony jest gąbczastą poduszeczką. Aparat ten służy głównie do pobierania przez muchy pokarmów płynnych, ale może również służyć do pobierania pokarmów suchych, które pobierane są po rozpuszczeniu pokarmu przy pomocy śliny. Tułów muchy domowej jest szary z czterema ciemnymi, podłużnymi paskami, a odwłok żółtawy.

Podobne jak w przypadku innych pokrewnych muchom gatunków owadów muchy mają tylko jedną parę skrzydeł. Potrafią nią uderzać 33 razy na sekundę. Tylna para skrzydeł jest silnie zredukowana i pomaga muchom zachować stabilność w trakcie lotu. Muchy latają dość wolno, ale są wyjątkowo zwrotne. Potrafią w ciągu ułamka sekundy zmienić kierunek w którym lecą jeśli zauważą pojawienie się jakiegokolwiek zagrożenia i w niemal równie krótkim czasie wystartować z miejsca w którym usiadły. Pomagają im w tym złożone oczy, które są niezwykle wrażliwe na najmniejszy nawet ruch. Muchy bardzo dobrze i szybko też chodzą. Potrafią bez trudu utrzymywać się nawet na pionowych gładkich powierzchniach.

Rozwój much domowych

Samice muchy domowej zazwyczaj kopulują tylko raz w ciągu swojego życia i przechowują uzyskane w trakcie kopulacji plemniki do późniejszego użycia. Za jednym razem muchy domowe składają około 100 jaj. Składają je na różnego rodzaju rozkładające się substancje organiczne takie jak między innymi śmieci, rozkładające się mięso itp. Każda samica muchy składa w ciągu swojego życia do 500 jaj w ciągu swojego życia. Jaja much domowych mają biały kolor i około 1,2 milimetra długości.

Wylegające się z tych jaj larwy much domowych żywią się przede wszystkim martwymi, rozkładającymi się materiałami organicznymi takimi jak śmieci lub padlina. W idealnych warunkach czyli w temperaturze wynoszącej od 21 do 32 stopni Celsjusza rozwój larw muchy domowej trwa od 3 do 7 dni w trakcie których larwy przechodzą przez trzy stadia larwalne.

Przekształcenie się larw much domowych w poczwarki much domowych następuje w suchych i chłodnych miejscach do których larwy much domowych udają się pod koniec swojego rozwoju. Przekształcenie to znane też jako stadium poczwarki trwa od 3 do 4 dni. Po przekształceniu się z poczwarki w postać dorosłą muchy domowe przestają rosnąć. Wielkość much domowych po przekształceniu się w postać dorosłą ze stadium poczwarki uzależniona jest od ilości żywności dostępnej dla larw much domowych podczas stadium larwalnego. Dorosłe muchy domowe zazwyczaj żyją od 2 do 4 tygodni, ale potrafią przeżyć zimę w stanie anabiozy. Anabioza to stan krańcowego obniżenia aktywności organizmu. Anabioza bywa też nazywana mianem śmierci pozornej. Po powrocie temperatury do odpowiedniego poziomu muchy wracają do aktywności. Tylko bardzo niewielka cześć much przeżywa anabiozę.

Duży wpływ na ten fakt ma atakująca muchy grzybica. Dorosłe samice much domowych zdolne są do kopulacji 36 godzin po wyłonieniu się ze stadium poczwarki. Kopulacja much domowych może trwać od kilku sekund do kilku minut. Poczwarki much domowych mogą być zabijane przez pasożytnicze larwy os. Tempo rozwoju much uzależnione jest od temperatury. Szybciej rozwijają się one w wysokich temperaturach. W naszych warunkach klimatycznych w ciągu lata może pojawić się nawet 10-12 pokoleń much domowych. Codziennie na świat przychodzi więcej much domowych niż wynosi liczebność ludzkiej populacji. Dorosłe muchy domowe najczęściej żyją od 15 do 25 dni.

Historia much domowych

Mucha domowa wyewoluowała w kenozoiku. Prawdopodobnie miało to miejsce na Bliskim wschodzie skąd rozpowszechniła się ona na całym świecie.

Patogeny przenoszone przez muchy domowe

Powszechność występowania much domowych sprawiła, że przyzwyczailiśmy się już do tego, że występują one w naszym otoczeniu. Niemniej nie powinniśmy zapominać o tym, że są to zwierzęta bardzo dla nas niebezpieczne. Istnieje szereg cech fizjologicznych i morfologicznych much, które sprawiają, że owady te są dla nas szczególnie groźne. Szorstka powierzchnia ciała i znajdujące się na nogach much wydzielające lepkie substancje przylgi sprzyjają przenoszeniu przez muchy różnego rodzaju chorobotwórczych drobnoustrojów. Łatwe przenoszenie drobnoustrojów przez muchy połączone jest z silną tendencją do  żerowania przez muchy na gnijącej materii organicznej i odchodach zwierząt i ludzi. Wydzielane przez muchy soki trawienne nie są w stanie strawić pasożytów i mikroorganizmów. Tak więc muchy z jednej strony z łatwością przenoszą szkodliwe drobnoustroje, a z drugiej wręcz ciągnie je do miejsc w których szkodliwe drobnoustroje występują w ogromnych ilościach.

Dzięki temu silnie przyczyniają się do roznoszenia szkodliwych patogenów. Na te dwie cechy nakłada się niezwykle częsta zmiana miejsca pobytu przez muchy. To jak częste są zmiany miejsc pobytu wsród tych owadów możemy zaobserwować sami. Muchy domowe lądują na kilka sekund na naszych meblach, podłogach lub sufitach po czym przelatują kilka metrów by ponownie wylądować w innym miejscu tego samego pomieszczenia. Każdy taki lot wiąże się z ryzykiem przeniesienia przez muchy domowe różnego rodzaju drobnoustrojów. Patogeny znajdują się nie tylko na ciałach much jak i w ich odchodach. Patogeny te łatwo przenoszą się na żywność dlatego muchy uważane są za szkodniki, a ich obecność w domach uważana jest za niepożądaną. Przenoszone przez muchy patogeny stanowią ogromne zagrożenie dla ludzi. Istnieje wiele różnego rodzaju przenoszonych przez muchy patogenów. Muchy przenoszą miedzy innymi patogeny powodujące tyfus, paratyfus, polio, cholerę, salmonellozę, zwężenie tchawicy, gruźlicę, wąglik, rzęsistkownice jelitową, pełzakowice, giardoze, paradury, czerwonkę bakteryjną, tężec, dur brzuszny oraz liczne choroby pasożytnicze. Muchy odgrywają też znaczącą rolę w przenoszeniu i rozwoju pasożytniczych nicieni. Wiele szczepów much domowych jest odpornych na najczęściej stosowane insektycydy.

Muchy spożywają duże ilości pokarmu, a co za tym idzie również dużo wydalają. Odchody much są główną drogą, którą rozprzestrzeniają się rozpowszechniane przez muchy patogeny.

W jelitach pojedynczej muchy może znajdować się nawet 30 milionów mikroorganizmów. Dodatkowe 6 milionów mikroorganizmów może znajdować się na powierzchni ciała muchy.

Choroby przenoszone przez muchy domowe

Tyfus

Tyfus plamisty znany tez jako dur plamisty jest bakteryjną chorobą zakaźną. Oprócz much domowych tyfus przenoszony jest również przez pchły i wszy. Skutkami tyfusu są liczne zmiany patologiczne pojawiające się w układzie nerwowym, sercu, gruczołach dokrewnych i naczyniach krwionośnych. Tyfus powoduje obniżenie czynności wydzielniczych nadnerczy czego skutkiem jest niedobór adrenaliny, spadek ciśnienia krwi, zwężenie naczyń wieńcowych i hipotonia. Skutkiem tych zmian w układzie krwionośnym jest niedożywienie i niedotlenienie serca powodujące zmiany zwyrodnieniowe. Następuje też porażenie nerwu trzewnego co skutkuje nadmiernym odpływem krwi do narządów jamy brzusznej.

Wylęganie się tyfusu trwa od 5 do 21 dni. Najczęściej jest to od 10 do 14 dni. Na początku chorobie tej towarzyszy euforia nagła gorączka. W następnej fazie choroby pojawia się uczucie ogólnego rozbicia i przyśpieszony oddech. Wzmaga się pragnienie, oczy staja się zaczerwienione, a twarz spuchnięta i zaczerwieniona. Tyfus powoduje liczne i poważne powikłania takie ja zapalenia płuc, opłucnej, opon mózgowych, mózgu, nerek żył i tętnic oraz odleżyny. Tyfus leczony jest tetracyklinami i chloramfenikolem.

Polio

Polio szerzej znane jest też jako choroba Heinego-Medina. Wywołuje je wirus polio. Choroba ta przenoszona jest drogą fekalno-oralną . Po liczącej od 9 do 12 dni inkubacji choroba atakuje układ krwionośny i węzły chłonne chorego. Pierwszy atak polio to wiremia pierwotna. Jeśli w trakcie wiremii pierwotnej nie dojdzie do wytworzenia przeciwciał dochodzi do znacznie bardziej nasilonej wiremii wtórnej w trakcie której wirus polio rozprzestrzenia się po całym organizmie. Receptory wirusa polio znajdują się w wielu komórkach w tym zwłaszcza w komórkach ośrodkowego układu nerwowego. Przebieg polio jest bardzo różny począwszy od przebiegu łagodnego aż po śmiertelny.

Polio występowało już w starożytności o czym świadczą egipskie malowidła i rzeźby. Aż do XIX wieku przypadki polio były sporadyczne. Dopiero później nastąpiła obejmująca całą półkule północną pandemia polio, która została powstrzymana po pojawieniu się szczepionki na polio.

Cholera

Cholera jest ostrą, zaraźliwą chorobą układu pokarmowego. Wywoływana jest przez produkującego enterotoksyny przecinkowca cholery, który przenosi się przez wodę i pokarm. Śmiertelność wynosi od 1 % w przypadku osób prawidłowo leczonych do 50% w przypadku osób nieleczonych. Cholera co roku zabija 90 tysięcy spośród niemal 3 milionów chorujących na tę chorobę osób. Jedną z najpoważniejszych epidemii cholery, które miały miejsce w ostatnich latach była epidemia tej choroby, która wybuchła w październiku 2016 roku w Jemenie. Do połowy 2017 roku choroba ta zabiła na terenie tego państwa około 1500 osób.

Salmonelloza

Salmonelloza jest grupą chorób zakaźnych wywoływanych przez Gram-ujemne pałeczki salmonella. Podstawowym źródłem infekcji jest żywność skażona odchodami zwierząt zwłaszcza mięso drobiowe i jaja. Salmonella rozpoznawana jest przez wyizolowanie bakterii z kału lub innego materiału biologicznego. Ze względu na niecharakterystyczny przebieg nie jest możliwe rozpoznanie salmonellozy jedynie a podstawie obrazu klinicznego. Salmonellozy powodują rocznie około 90 milionów zachorowań i 155 000 zgonów. Salmonelloza występuje w odchodach różnych gatunków drobiu (indyki, kury, gołębie, kaczki, gęsi) i ssaków (lisy, nutrie, świnie, krowy, owce, konie). Najczęstszym objawem tej choroby jest ostra biegunka.

U niewielkiej części chorych zakażenie przenosi się przez krew, co objawia się sepsą i zapaleniami wsierdzia, kości, płuc i opon mózgowo-rdzeniowych. Salmonelloza może przyjmować postać żołądkowo-jelitową, septyczną, narządową lub przebiegać bezobjawowo. Wystąpieniu salmonellozy zapobiega się poprzez przestrzeganie zaleceń sanitarnych i higieny osobistej, mycie owoców i warzyw przed spożyciem oraz mycie rąk po kontakcie ze zwierzętami.

Rzęsistkowica jelit

Rzęsistkowica jelit wywoływana jest przez rzęsistka jelit. Rzęsistek jelit przyswaja substancje odżywcze swojego żywiciela. Pochłania leukocyty i erytrocyty. Wydziela liczne szkodliwe substancje takie jak kwas mlekowy, nadtlenki i zły cholesterol. Rzęsistek jelit poza żywicielem szybko ginie. Zakażenie rzęsitkowicą najczęściej następuje poprzez picie lub jedzenie pożywienia lub płynów zakażonych odchodami tego zwierzęcia niemniej rzęsistkowica często przenoszona jest przez muchy przenoszące ją z fekaliów na których żerują. Rzęsistkowica jest bardzo trudna do zdiagnozowania. Objawia się zapaleniami pęcherzyka żółciowego i jelit, krwawieniem z jelita grubego, biegunką, obrzmieniami, polipami, nadżerkami, osłabieniem mięśni, bladością skóry i anemią.

Pełzakowica

Pełzakowica znana też jako ameboza jest pasożytniczą chorobą przewodu pokarmowego wywoływaną przez pierwotniaka Entamoeba histolytica. Pełzakowica może przebiegać w różnorodny sposób. Możliwy jest przebieg bezobjawowy i przebieg przewlekły z okresami remisji. Pełzakowica powoduje 50 milionów zachorowań i 100 000 zgonów rocznie. Do zakażenia pełzakowicą najczęściej dochodzi drogą pokarmową. Obszarami na których ryzyko zakażenia się pełzakowicą jest szczególnie wysokie są rejony tropikalne i subtropikalne. W celu wykrycia zakażenia pełzakowicą wykonuje się badanie kału. W przypadku wykrycia w kale pierwotniaków konieczne jest badanie materiału genetyczne pierwotniaka ponieważ istnieją niepatogenne pierwotniaki pod względem wyglądu identyczne z Entamoeba histolytica.

Giardoza

Giardoza znana też jako lambioza wywoływana jest przez ogoniastka jelitowego. Ogoniastek jelitowy jest wiciowcem. Potrafi przyczepiać się do mikrosomków jelit dzięki specjalnemu dyskowi czepnemu. Lamblioza występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Do zarażenia się giardozą najczęściej dochodzi w wyniku spożycia wody lub pożywienia skażonych ludzkim kalem. Ogoniastek jelitowy kolonizuje dwunastnicę i jelito czcze gdzie intensywnie się mnoży i przekształca w odporne na warunki środowiskowe cysty , które są wydalane z kałem. Ogoniastek jelitowy często występuje w wodach powierzchniowych w tym zwłaszcza w przydomowych studniach korzystających z wód podskórnych. Giardoza najczęściej przebiega bezobjawowo.

W przypadku zatruć ostrych przebieg choroby uzależniony jest od długiego szeregu czynników wśród których znajduje się między innymi wiek chorego i wydolność jego układu odpornościowego oraz szczep lamblii który spowodował wystąpienie choroby. U osób dorosłych objawami giardozy są gazy, wodniste, sfermentowane i gwałtowne stolce, brak apetytu, gorączka, bóle brzucha i głowy, bezsenność i zmęczenie. W przypadku dzieci giardoza najczęściej objawia się biegunką.

Chorzy na giardoze najczęściej leczeni są tinidazolem i metronizadolem. W celu zapobieżenia rozpowszechnianiu się tej choroby leczeni są wszyscy zainfekowani wywołującym ją pierwotniakiem za równo ci, którzy maja objawy giardozy jak i ci, u których objawy giardozy nie wystąpiły.

Czerwonka bakteryjna

Czerwonka bakteryjna znana też jako dezynteria jest ostrą chorobą zakaźną jelit w tym zwłaszcza jelita grubego. Dezynteria objawia się obecnością krwi, uporczywą biegunką oraz obecnością krwi w stolcu. Nieleczona dezynteria może doprowadzić do śmierci. Czerwonka objawia się częstym oddawaniem luźnym stolców i przyśpieszonym pasażem jelitowym. Objawom tym mogą towarzyszyć krwiste wymioty. A skutek uszkodzenia nabłonka jelitowego dochodzi również do przejściowej nietolerancji laktozy.

Tężec

Tężec wywoływany jest przez laseczkę tężca. Jest chorobą zakaźną ludzi i zwierząt. Tężec występuje na całym świecie. W Polsce na tą chorobę choruje kilkanaście osób rocznie. Przetrwalniki laseczki tężca wnikają do ciała człowieka poprzez zranienia lub skaleczenia. Tężec najlepiej rozwija się w warunkach beztlenowych panujących w głębokich ranach. W płytszych ranach namnaża się jeżeli zostały one zakażone również zużywającymi tlen bakteriami tlenowymi. Laseczki tężca produkują liczne toksyny w tym między innymi tetanolizyne, tetanospazmię i fibrynolizynę. Laseczka tężca występuje niezwykle powszechnie w błocie, kurzu i glebie. Objawami tężca są skurcze mięśni żuchwy powodujące szczękościsk, a w dalszej kolejności skurcze innych mięśni ciała w tym mimicznych i szkieletowych. Ze względu na charakterystyczne objawy rozpoznanie choroby jest stosunkowo łatwe. Leczenie tężca polega na oczyszczeniu zakażonego tężcem miejsca i podaniu antytoksyny przeciwtężcowej. Leczenie odbywa się w warunkach szpitalnych.

Zwalczanie much domowych

Istnieje wiele sposobów aby pozbyć się much. Najskuteczniejszym sposobem, aby pozbyć się tych zwierząt jest pozbycie się rzeczy, które przyciągają muchy i odcięcie tych zwierząt od dostępu do pożywienia.

Aby pozbyć się much z domu należy zlokalizować miejsca ich występowania i zidentyfikować czynniki wpływające na ich występowanie w danym miejscu.

Higiena jako sposób na muchy

Utrzymanie czystości jest podstawową metodą na wyeliminowanie much z naszego domu. Jeśli zauważymy, że w danym miejscu muchy występują w dużych ilościach oznacza to, że nie są tam zachowane zasady higieny. Podstawowe zasady higieny, których należy przestrzegać aby zapobiec pojawieniu się much wyglądają następująco:

  • Śmieci należy przechowywać w zamkniętych, regularnie opróżnianych pojemnikach
  • Miejsca karmienia zwierząt domowych powinny być czyste.
  • Nie należy dopuszczać do zbyt dużego zawilgocenia budynku
  • Wszystkie nieschłodzone potrawy powinny pozostawać zakryte

Owadoszczelność obiektu

Muchy nie pojawią się w naszym domu jeśli do niego nie wlecą. Aby temu zapobiec należy zadbać o właściwą owadoszczelność budynku dzięki której zapobieżemy ich pojawieniu się w naszym domu. Działania, które należy podjąć w celu zwiększenia owadoszczelności budynku to:

  • Dbanie o właściwy stan techniczny budynku w tym zwłaszcza okien i drzwi
  • Zamykanie nieużywane drzwi i okna. Najlepiej używać automatycznych urządzeń do zamykania drzwi.
  • Zakrycie wszelkich szczelin i otworów  na przykład otworów wentylacyjnych i pęknięć w murze

Mechaniczne zwalczanie much

  • Muchołapki to skuteczna metoda jeśli muchy występują w niewielkich ilościach. Aby części much nie dostawały się do żywności muchołapek nie należy umieszczać w pobliżu żywności.
  • Łapka na muchy to tania metoda służąca do zwalczania pojedynczych osobników much w domu.

Chemiczne zwalczanie much

Chemiczne metody zwalczania much są tylko częścią zintegrowanej walki z muchami. Chemiczne metody zwalczania much powinny być wykorzystywane dopiero wtedy, kiedy wszystkie inne metody zwalczania tych owadów zawiodły ponieważ owady te są odporne na wiele insektycydów.

Lampy owadobójcze

Lampy owadobójcze to skuteczna metoda zwalczania owadów. Lampy owadobójcze wydzielają światło ultrafioletowe. Światło ultrafioletowe znane też jako nadfiolet, ultrafiolet, promieniowanie nadfioletowe, nadfiołkowe, pozafiołkowe lub ultrafioletowe to promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali od 10 do 400 nm. Światło ultrafioletowe jest niewidzialne dla człowieka, ale jest ono wykrywane przez oczy owadów. Fale promieniowania ultrafioletowego są krótsze od promieniowania widzialnego, ale dłuższe od promieniowania rentgenowskiego. Słowo ultrafiolet powstało poprzez połączenie łacińskiego słowa ultra oznaczającego ponad lub poza  i wyrazu fiolet oznaczającego najbliższą ultrafioletowi pod względem długości fali barwę spośród barw widzialnych.

Światło ultrafioletowe nie jest wykrywane przez człowieka, ale umiejętność jego wykrywania posiada wiele innych gatunków zwierząt. Umiejętność wykrywania ultrafioletu posiadali też przodkowie człowieka, ale utracili oni ją e względu na nocny tryb życia. Ultrafiolet nadal potrafią odbierać niektóre gatunki gryzoni torbaczy, nietoperzy oraz renifery. Umiejętność wykrywania ultrafioletu ułatwia reniferom dostrzegania porostów, którymi żywią się renifery i wilków, które na renifery polują.

Promieniowanie ultrafioletowe jest też widziane przez wiele gatunków owadów, a jednym z tych gatunków są muchy. Oprócz lamp owadobójczych promieniowanie ultrafioletowe wykorzystywane jest również w solariach, sprawdzania zabezpieczeń wykorzystywanych w banknotach, w kryminalistyce i w produkcji układów scalonych.

Lampy owadobójcze skutecznie zwalczają wiele gatunków owadów. Obok zwalczania much wykorzystywane są one również do zwalczania między innymi mklika próchniczka, mklika daktylowca, mklika mącznego i omacnicy spichrzanki.

Na rynku dostępna jest szeroka gama modeli lamp owadobójczych. Wyróżnić można dwa podstawowe typy lamp owadobójczych: lampy lepowe i lampy wyposażone w siatkę rażącą. Lampy wyposażone w siatkę rażącą  to najczęściej stosowany typ lamp owadobójczych. Przyciągane przez promieniowanie ultrafioletowe owady są w nich zabijane przez kontakt z siatką przez którą przebiega prąd elektryczny. Zabite owady trafiają do rynienki, którą należy regularnie opróżniać. Lampy rażące mogą zanieczyszczać swoje otoczenie drobnymi cząstkami owadów, których ciała rozrywane są w trakcie kontaktu z siatka pod napięciem.

W lampach lepowych owady przyklejają się do kleistych powierzchni. Dzięki temu otoczenie lampy nie jest zanieczyszczane przez fragmenty ciał owadów. Lamp owadobójczych nie należy umieszczać bezpośrednio nad produktami żywnościowymi. Dotyczy to zwłaszcza lamp rażących. Lampy owadobójcze nie powinny być również stosowane na zewnątrz budynków ponieważ nie działają one selektywnie i zabijają wiele gatunków owadów w tym również te pożyteczne i chronione.

mucha domowa zwalczanie mucha domowa mucha domowa ciekawostki musca domestica ile żyje mucha sposób na muchy polowanie na muchy lampa na muchy lep na muchy zwalczanie much Mechaniczne zwalczanie much

KOMARY I ICH ZWALCZANIE PREPARATEM CHEMICZNYM

KOMARY I ICH ZWALCZANIE PREPARATEM CHEMICZNYM Więcej »

Odkomarzanie przez zamgławianie

Komary, muchy domowe, osy, szerszenie, muszki to wiele owadów latających stwarzających problem dla wszystkich klientów D.D.D. Więcej »

Odławianie kotów

Odławianie kotów, odławianie dzikich zwierząt i informacje nt. metod odłowu oraz zagrożeń wynikających z obcowania ze zdziczałymi zwierzętami. Więcej »

Roztoczek nagi

Roztoczek nagi jest gatunkiem roztoczy z rodziny roztoczkowatych i występuje głównie w magazynach. Robak ten magazynowy żeruje w ziarnach pszenicy i jęczmienia, mące, przyprawach kuchennych i suszonych ziołach. Więcej »

Sektor spożywczo - przemysłowy

Sektor spożywczy jest branżą szczególnie narażoną na obecność szkodników. Gryzonie, insekty, a nawet ptaki znajdują w zakładach przetwórstwa spożywczego wszystko co jest im do życia potrzebne tj. wodę, pożywienie i schronienie. Zadaniem firm DDD jest zapobieganie, do tego stopnia w jakim jest to wykonalne, dostępu szkodników na teren zakładu. Warunkiem wstępnym dla procedur HACCP jest zwalczanie szkodników wg Dobrej Praktyki Produkcyjnej (GMP) dla branży spożywczej.

Więcej »

Sektor rolniczy

Zabiegi DDD są bardzo istotne dla rolnictwa. Regularnie wykonywane zabiegi dezynfekcji w pomieszczeniach inwentarskich jak np. kurniki czy chlewnie mają pozytywny wpływ na wynik finalny chowu. Równie istotna dla takich miejsc jest odpowiednia deratyzacja. Dzięki odpowiednim zabiegom DDD zwiększa się przyrost masy zwierząt, zmniejsza się zachorowalność.

Więcej »

Sektor klienta indywidualnego

Bardzo obszerną grupę naszych klientów stanowią klienci indywidualni. Specjalnie dla Państwa przeprowadzamy zabiegi odkomarzania w ogrodach, na działkach wypoczynkowych, polach namiotowych. Dużym zagrożeniem dla osób uczulonych na jad są m.in. szerszenie i osy. Zajmujemy się usuwaniem gniazd tych owadów. Jeśli dotyczy Państwa któryś z powyższych problemów zapraszamy do kontaktu, na pewno pozbędziemy się go raz na zawsze!

Więcej »

Sektor użyteczności publicznej

Miejsca użyteczności publicznej jak przychodnie, hotele, przedszkola, restauracje są miejscami, w których większą uwagę należy poświęcić dezynfekcji głównie ze względu na liczbę osób tam przebywających. Dbając o dobro tych osób należy regularnie wykonywać odkażanie, szczególnie toalet, kuchni. Dodatkowo w restauracjach oraz hotelach wykonuje się deratyzację, obowiązkowo w tych, w których obowiązuje HACCP.

Więcej »